OCR Text |
Show <pn 017> LIBER I. Helvetiis vxorem habere: fororem ex matre, & propinquas suas nuptum in alias civitates collocasse: a favere & cupere Helvetiis, propter eam affi- nitatem: odisse etiam suo nomine Cæsarem & Romanos, quod eorum adventu potentia ejus diminuta, & Divitiacus frater in antiquum locum <N=5>gratiæ atque honoris sit restitutus. Si quid accidat Romanis, summam in spem regni per Helvetios obtinendi venire: b imperio populi R. non modo de regno, sed etiam de ea, quam habeat, gratia desperare. Reperiebat etiam Cæsar inquirendo, quod prælium equestre adversum paucis ante diebus esset factum; initium ejus fugæ a Dumnorige, atque ejus equitibus <N=10>factum esse; (I nam equitatu, quem auxilio Cæsari Ædui miserant, Dum- <N=XIX>norix præerat) eorumque fuga reliquum esse equitatum perterritum. Qui- bus rebus cognitis, quum ad has suspiciones certissimæ res accederent: quod per fines Sequanorum Helvetios traduxisset: quod obsides inter eos dandos curasset: quod ea omnia non modo injussu suo & civitatis, sed <N=15>etiam inscientibus ipsis fecisset: quod a magistratu Æduorum accusaretur: satis esse caussæ arbitrabatur, quare in eum aut ipse animadverteret, aut civitatem animadvertere juberet. His omnibus vnum repugnabat, quod Divitiaci fratris summum in populum R. studium, summam in se volun- tatem, egregiam fidem, justitiam, temperantiam cognoverat. Nam ne <N=20>ejus supplicio, Divitiaci animum offenderet, verebatur. Itaque prius quam quidquam conaretur, Divitiacum ad se vocari jubet, & quotidianis inter- pretibus remotis, per C. Valerium Procillum, principem Galliæ provinciæ, familiarem suum, cui summam rerum omnium fidem habebat, cum eo colloquitur: simul commonefacit, quæ ipso præsente in concilio Gallo- <N=25>lorum de Dumnorige sint dicta, quæ separatim quisque de eo apud se di- xerit: petit atque hortatur, vt sine ejus offensione animi, vel ipse de eo <N=XX.>caussa cognita statuat, vel civitatem statuere jubeat. Divitiacus multis cum lacrimis Cæsarem complexus obsecrare cœpit, ne quid gravius in fratrem statueret: scire se illa esse vera, nec quenquam ex eo plus quam se dolo- <N=30>ris capere; c propterea quod quum ipse gratia plurimum domi, atque in reliqua Gallia, ille minimum propter adolescentiam posset, per se crevisset: 2 quibus opibus ac nervis, non solum ad minuendam gratiam, sed pene ad |