OCR Text |
Show <pn 358> A. HIRTII <N=XXIV.>dederent. Cæsar, etsi fallacem gentem, semperque alia cogitantem, alia simulantem, bene cognitam habebat, tamen petentibus dare veniam vtile esse statuit: quod si quo pacto sentirent ea, quæ postularent, man- surum in fide dimissum regem credebat; sin, id quod magis illorum <N=5>naturæ conveniebat, ducem ad bellum gerendum regem habere vellent, 1 splendidius atque honestius sese contra regem, quam contra 2 convena- rum ac fugitivorum manum, bellum esse gesturum. Itaque regem cohor- tatus, vt consuleret regno paterno, parceret præclarissimæ patriæ, quæ turpissimis incendiis & ruinis esset deformata, cives suos primum ad sani- <N=10>tatem revocaret, deinde conservaret, fidem populo Romano sibique præ- staret; quum ipse tantum ei crederet, vt ad hostes armatos eum mitteret; dextra dextram tenens, dimittere cœpit adulta jam ætate puerum. At regius animus disciplinis fallacissimis eruditus, ne a gentis suæ moribus degeneraret, flens orare contra Cæsarem cœpit, ne se dimitteret. Non <N=15>enim regnum ipsum sibi conspectu Cæsaris esse jucundius. Compressis pueri lacrimis, Cæsar ipse commotus celeriter, si illa sentiret, fore eum secum affirmans, ad suos dimisit. Ille 3 vt ex carceribus in liberum cur- sum emissus, adeo contra Cæsarem acriter bellum gerere cœpit, vt lacri- mas, quas in colloquio projecerat, gaudio videretur profudisse. Acci- <N=20>disse hoc complures Cæsaris legati, amici, centuriones militesque læta- bantur; quod nimia bonitas ejus fallaciis pueri elusa esset. Quasi vero id Cæsar bonitate tantum adductus, ac non prudentissimo consilio fecisset. <N=XXV.>Quum duce assumto Alexandrini nihilo se firmiores factos, aut langui- diores Romanos animadverterent; eludentibusque militibus regis ætatem <N=25>atque infirmitatem, magnum dolorem acciperent, neque se quidquam proficere viderent; rumoresque exsisterent, magna Cæsari præsidia, ter- restri |