OCR Text |
Show <pn 279> LIBER II. mus. Erant per se magna, quæ gesserant equites, præsertim quum eorum exiguus numerus cum tanta multitudine Numidarum conferretur. Hæc tamen ab ipsis inflatius commemorabantur; vt de suis homines laudibus libenter prædicant. Multa præterea spolia præferebantur. Capti homines, <N=5>equitesque producebantur: vt, quidquid intercederet temporis, hoc om- ne victoriam morari videretur. Ita spei Curionis militum studia non dee- rant. Equites sequi jubet sese; iterque accelerat, vt quammaxime ex fuga perterritos adoriri posset. At illi itinere totius noctis confecti subsequi non poterant: atque alii alio loco resistebant. Ne hæc quidem res Cu- <N=XL.>rionem ab spe morabatur. Iuba certior factus a Sabura de nocturno prælio II millia Hispanorum & Gallorum equitum, quos suæ custodiæ caussa circum se habere consueverat, & peditum eam partem, cui maxi- me confidebat, Saburæ submittit, ipse cum reliquis copiis, elephantisque XL lentius subsequitur; suspicatus, præmissis equitibus, ipsum affore Cu- <N=15>rionem. Sabura copias equitum peditumque instruit: atque his imperat, vt simulatione timoris paullatim cedant, ac pedem referant: sese quum opus esset, signum prælii daturum, &, quod rem postulare cognovisset, imperaturum. Curio ad superiorem spem addita præsentis temporis opi- nione, hostes fugere arbitratus, copias ex locis superioribus in campum <N=20>deducit. Quibus ex locis quum longius esset progressus, confecto jam labore exercitu XVI millium spatio, consistit. Dat signum suis Sabura, aciem constituit, & circuire ordines, atque hortari incipit. Sed peditatu <N=XLI.>duntaxat procul ad speciem vtitur; equites in aciem mittit. Non deest negotio Curio; suosque hortatur, vt spem omnem in virtute reponant. <N=25>Nec militibus quidem, vt defessis; neque equitibus, vt paucis, & labore confectis, studium ad pugnandum virtusque deerat, sed ii erant numero CC. Reliqui in itinere substiterant. Hi quamcumque in partem impe- tum fecerant, hostes loco cedere cogebant. Sed neque longius fugientes prosequi, nec vehementius equos incitare poterant. At equitatus hostium <N=30>ab vtroque cornu circumire aciem nostram, & aversos proterere incipit. Quum cohortes ex acie procurrissent, Numidæ integri celeritate impetum nostrorum effugiebant; rursusque ad ordines suos se recipientes circum- ibant; & ab acie excludebant. Sic neque in loco manere, ordinesque servare, neque procurrere, & casum subire, tutum videbatur. Hostium <N=35>copiæ summissis ab rege auxiliis crebro augebantur. Nostros vires lassitu- dine deficiebant. Simul ii, qui vulnera acceperant, neque acie excedere, neque in locum tutum reserri poterant; quod tota acies equitatu hostium circumdata tenebatur. Hi de sua salute desperantes, vt extremo vitæ tem- pore homines facere consueverunt, aut suam mortem miserabantur, aut <N=40>parentes suos commendabant, si quos ex eo periculo fortuna servare po- <N=XLII.>tuisset. Plena erant omnia timoris & luctus. Curio, vbi perterritis om- nibus neque cohortationes suas, neque preces audiri intelligit, vnam, vt in miseris rebus, spem reliquam salutis esse arbitratus, proximos colles capere vniversos, atque eo inferri signa jubet. Hos quoque præoccupat |