| OCR Text |
Show <pn 25> LIBER I. <N=XXXII.>liamque omnem ab Ariovisti injuria posse defendere. Hac oratione a Divi- tiaco habita, omnes qui aderant, magno fletu auxilium a Cæsare petere cœperunt. Animadvertit Cæsar vnos ex omnibus Sequanos nihil earum rerum facere, quas cæteri facerent, sed tristes, capite demisso, terram in- <N=5>tueri. Ejus rei quæ caussa esset, miratus, ex ipsis quæsivit. Nihil Sequani respondere, sed in eadem tristitia taciti permanere. Quum ab iis sæpius quæreret, neque vllam omnino vocem exprimere posset: idem Divitiacus Æduus respondit, hoc esse miseriorem gravioremque fortunam Sequa- norum, quam reliquorum, quod soli nec in occulto quidem queri, nec <N=10>auxilium implorare auderent, absentisque Ariovisti crudelitatem, velut si coram adesset, horrerent; propterea quod reliquis tamen fugæ facul- tas daretur: Sequanis vero, qui intra fines suos Ariovistum recepissent, I quorum oppida omnia in potestate ejus essent, omnes cruciatus essent <N=XXXIII.>perferendi. His rebus cognitis Cæsar Gallorum animos verbis confirmavit, <N=15>pollicitusque est sibi eam rem curæ futuram, magnam se habere spem, & beneficio suo & auctoritate adductum Ariovistum, finem injuriis factu- rum. Hac oratione habita, concilium dimisit. Et secundum ea multæ res eum hortabantur, quare sibi eam rem cogitandam & suscipiendam putaret: imprimis quod Æduos, fratres consanguineosque sæpenumero ab Senatu <N=20>appellatos, in servitute atque in ditione videbat Germanorum teneri, eo- rumque obsides esse apud Ariovistum ac Sequanos intelligebat: a quod in tanto imperio populi R. turpissimum sibi & Reipub. esse arbitrabatur. Paullatim autem Germanos consuescere Rhenum transire, & in Galliam magnam eorum multitudinem venire, 2 populo R. periculosum videbat: <N=25>neque sibi homines feros ac barbaros temperaturos existimabat, quin quum omnem Galliam occupassent, vt ante 3 Cimbri Teutonique fecissent, in provinciam exirent, atque inde in Italiam contenderent, præsertim quum Sequanos a provincia nostra Rhodanus divideret. Quibus rebus quamma- turrime occurrendum putabat. Ipse autem Ariovistus tantos sibi spiritus, <N=XXXIV.>tantam arrogantiam sumpserat, vt ferendus non videretur. Quamobrem placuit ei, vt ad Ariovistum legatos mitteret, qui ab eo postularent, vt aliquem |
